Κληρονομιά Kawasaki

Ξεκινώντας από τον πίνακα σχεδίασης και δοκιμάστηκε από την KHI στο πανεπιστήμιο του Κιότο ως πρώτα ένα μεγάλο αερόψυκτο δίδυμο, μια διαμόρφωση V-3 ή παράλληλη τριπλή, το H1 όπως το γνωρίζουμε τελικά δημιουργήθηκε ως ένας υψηλής απόδοσης τρικύλινδρος, έμβολος μεταφερόμενος δίχρονος. Οι πρώτες δοκιμές υπαγόρευσαν την καινοτόμο χρήση ηλεκτρονικής ανάφλεξης για την αποτροπή της ρύπανσης των βυσμάτων χαμηλής ταχύτητας και επιτεύχθηκε ο σχεδιαστικός στόχος των 120 ίππων ανά λίτρο.

Η H1 χαιρετίστηκε ως η «ταχύτερα επιταχυνόμενη μοτοσυκλέτα δρόμου στον κόσμο», παράγοντας 60bhp από 500cc και επιτυγχάνοντας χρόνους 13 δευτερολέπτων.

Τόσο διάσημο για τον «ενδιαφέροντα» χειρισμό του όσο και για την απόλυτη απόδοσή του, το H1 βελτιώθηκε σταδιακά και τελικά καταργήθηκε σταδιακά το 1976 ως KH500 λόγω της αυστηρότερης νομοθεσίας για τον θόρυβο και τις εκπομπές καυσαερίων.

Γνωστό ως "Red Tank", το B8M του 1962 δημιουργήθηκε ειδικά για τα πρωταθλήματα motocross στην Ιαπωνία.

Το 1963, αποδείχθηκε ισχυρή απόδοση, σαρώνοντας το βάθρο τερματίζοντας στην 1η έως την 6η θέση.

Η B8M ήταν η πρώτη αγωνιστική μοτοσικλέτα που κατασκευάστηκε από την Kawasaki και ήταν το πρώτο μοντέλο που πωλήθηκε ως αγωνιστική μηχανή παραγωγής. Βασισμένο στις μοτοσικλέτες δρόμου B8 125cc. Είχε αυξημένη ισχύ 12 ίππων (έναντι οκτώ της μοτοσυκλέτας δρόμου) και συνδυάστηκε με κιβώτιο ταχυτήτων 4 ταχυτήτων.

Η επιτυχία του B8M ξεκίνησε μια κληρονομιά για τις αγωνιστικές επιδόσεις της Kawasaki. 

Κατά τη στιγμή του λανσαρίσματός της το 1966, η παράλληλη δίδυμη αερόψυκτη W1 650cc ήταν η μοτοσικλέτα μεγαλύτερης χωρητικότητας που παρήχθη στην Ιαπωνία. Η φήμη της για την ανθεκτικότητα και τις επιδόσεις της την έκανε πολύ δημοφιλή τόσο στην Ιαπωνία όσο και σε εξαγωγικές αγορές όπως οι ΗΠΑ, όπου η Kawasaki ήταν πρόθυμη να εδραιώσει την παρουσία της.

Το W1 συνέχισε να παράγεται για αρκετό καιρό και μάλιστα παρήχθη αργότερα ως μηχανή αστυνομικών προδιαγραφών με μπροστινά διπλά δισκόφρενα.

Ξεκινώντας από τον πίνακα σχεδίασης και δοκιμάστηκε από την KHI στο πανεπιστήμιο του Κιότο ως πρώτα ένα μεγάλο αερόψυκτο δίδυμο, μια διαμόρφωση V-3 ή παράλληλη τριπλή, το H1 όπως το γνωρίζουμε τελικά δημιουργήθηκε ως ένας υψηλής απόδοσης τρικύλινδρος, έμβολος μεταφερόμενος δίχρονος. Οι πρώτες δοκιμές υπαγόρευσαν την καινοτόμο χρήση ηλεκτρονικής ανάφλεξης για την αποτροπή της ρύπανσης των βυσμάτων χαμηλής ταχύτητας και επιτεύχθηκε ο σχεδιαστικός στόχος των 120 ίππων ανά λίτρο.

Το W1 συνέχισε να παράγεται για αρκετό καιρό και μάλιστα παρήχθη αργότερα ως μηχανή αστυνομικών προδιαγραφών με μπροστινά διπλά δισκόφρενα.

Η H1 χαιρετίστηκε ως η «ταχύτερα επιταχυνόμενη μοτοσυκλέτα δρόμου στον κόσμο», παράγοντας 60bhp από 500cc και επιτυγχάνοντας χρόνους 13 δευτερολέπτων.

Τόσο διάσημο για τον «ενδιαφέροντα» χειρισμό του όσο και για την απόλυτη απόδοσή του, το H1 βελτιώθηκε σταδιακά και τελικά καταργήθηκε σταδιακά το 1976 ως KH500 λόγω της αυστηρότερης νομοθεσίας για τον θόρυβο και τις εκπομπές καυσαερίων.

Βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στη μηχανή δρόμου H1500 των αρχών της δεκαετίας του 1970, το αγωνιστικό H1R οδηγήθηκε με μεγάλη επιτυχία από τον Βρετανό αναβάτη, Dave Simmonds. Κερδίζοντας το πρώτο Grand Prix 500cc της Kawasaki στη Βαρκελώνη το 1971, το H1R ήταν μια αερόψυκτη τρικύλινδρη μηχανή που έφερε εξατμίσεις τύπου θαλάμου διαστολής χωρίς σίγαση. Αναπτύχθηκε και τροποποιήθηκε από το εργοστάσιο και τον ίδιο τον Simmonds, μεταγενέστερες εκδόσεις του H1R αγωνίστηκαν επίσης από ανθρώπους όπως ο Kork Ballington στην πατρίδα του τη Νότια Αφρική και ο Mick Grant, ο οποίος αγωνίστηκε με μια υδρόψυκτη έκδοση για να κερδίσει στον αγώνα Senior στο Isle of Man TT του 1975. 

Μεγάλος αδελφός του H1, ο τρικύλινδρος αερόψυκτος, δίχρονος 750cc βγήκε για πρώτη φορά στους δρόμους το 1972 ως Mach IV. Με περισσότερη ροπή από το 500 ήταν, για πολλούς, ευκολότερο στην οδήγηση - παρόλο που η απόδοση ισχύος των πρώτων μοντέλων ήταν ακόμα έντονη με τη μεταφορά κυλίνδρων τύπου H2R. Δημιουργώντας την αγωνιστική μηχανή H2R που έγινε διάσημη από τους Mick Grant, Paul Smart και Yvonne Du Hammel, η Street H2 πρόσθεσε στη φήμη της Kawasakis για το πρωτοποριακό στυλ και τις πρωτοποριακές επιδόσεις. Με το δισκόφρενο εμπρός, την ηλεκτρονική ανάφλεξη και τον αποσβεστήρα τιμονιού στάνταρ, το H2 λέγεται ότι μπορεί να περάσει οτιδήποτε... εκτός από πρατήριο καυσίμων

Το δαιμονικό ουρλιαχτό ενός τρικύλινδρου δίχρονου αγωνιστικού Kawasaki 750cc που ακούστηκε μόλις ακουστεί δεν ξεχνιέται ποτέ. Οι αερόψυκτοι κινητήρες H2R και αργότερα οι υδρόψυκτοι κινητήρες KR750 έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δέσουν το σωληνωτό ατσάλινο πλαίσιο αυτών των εμβληματικών αγωνιστικών μοτοσυκλετών σε πράσινο ασβέστη. Όταν πήγαν πραγματικά πήγαν. Ο Mick Grant παγιδεύτηκε με ταχύτητα 191 μίλια / ώρα στην πίστα TT της Νήσου του Μαν με το KR750 του. Το κακό και πανίσχυρο 750's έκοβε κάθε εβδομάδα, το Grant της δεκαετίας του '70 ενάντια στη Suzuki του Sheene, το Ditchburn ενάντια στη Yamaha του Haslam και όλοι με τα δάχτυλά τους να ακουμπούν στο μοχλό του συμπλέκτη "για παν ενδεχόμενο". 

Σχεδιασμένη σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει μια ισχυρή μηχανή Grand Prix με στενή μετωπική περιοχή, η Kawasaki δημιούργησε τη σειρά KR τόσο των 250 όσο και των 350cc με τους υδρόψυκτους κυλίνδρους τον έναν πίσω από τον άλλο, και όχι δίπλα-δίπλα. Ουσιαστικά δύο μονοκύλινδροι κινητήρες δίσκων-βαλβίδων, οι στροφαλοφόροι άξονες και των δύο ενώθηκαν με γρανάζια δημιουργώντας ένα δίδυμο με χαρακτηριστική νότα εξάτμισης "KR drone". Επιτυγχάνοντας πολλά παγκόσμια πρωταθλήματα στα χέρια κυρίως του Kork Ballington και αργότερα του Anton Mang, το KR250 αγωνίστηκε επίσης στη Daytona από τον Eddie Lawson. Ακόμα ο πιο επιτυχημένος αγωνιστικός τύπος ασφάλτου της Kawasaki, οι μηχανές KR250 και 350 πέτυχαν μεγαλύτερη επιτυχία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τις περισσότερες άλλες αγωνιστικές μηχανές.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 έγινε μάρτυρας μιας παγκόσμιας τρέλας για τον αθλητισμό μοτοσικλετών εκτός δρόμου - και όχι μόνο για το motocross. Οι δοκιμές έγιναν επίσης πολύ δημοφιλείς. Η Kawasaki επεδίωξε να αποκτήσει μια θέση στην αγορά που προηγουμένως κυριαρχούνταν πρώτα από βρετανικές και στη συνέχεια ισπανικές μηχανές.

Σε συνεργασία με τον παγκοσμίου φήμης άσο των δοκιμών, Don Smith, η Kawasaki δημιούργησε το μηχάνημα KT250 με την κυλινδροκεφαλή διπλού μπουζί και τον πίσω τροχό και διανομέα γρήγορης απελευθέρωσης. Ένα ολοκληρωμένο μηχάνημα στα χέρια του Smith και πολλών άλλων, το KT250 διέθετε επίσης ένα λιπαντικό αλυσίδας τροφοδοσίας στάγδην με ένα ρεζερβουάρ στον ψαλίδι και ένα κιτ φωτισμού για σκοπούς ταξινόμησης στο δρόμο.

Ο Ελβετός αναβάτης Alain Genoud και ο Γάλλος συνεργάτης του, Georges Godier, απορρίφθηκαν από έναν Ιάπωνα κατασκευαστή πριν κλείσουν συμφωνία με την Kawasaki για να αγωνιστούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής. Με βάση τους κινητήρες μοτοσικλετών δρόμου, οι κανόνες επέτρεπαν ειδικά πλαίσια και ανάρτηση στην πιο ανταγωνιστική κατηγορία και ο κινητήρας Z1 900 αποδείχθηκε ιδανικό εργαλείο αντοχής. Εύκολος να συντονιστεί και να πάρει υψηλή ιπποδύναμη, ο κινητήρας αποδείχθηκε επίσης εξαιρετικά αξιόπιστος και πρακτικά άθραυστος. Με πολλά κοινά χαρακτηριστικά στις σημερινές μοτοσικλέτες δρόμου, όπως πίσω ανάρτηση μονού αμορτισέρ και αιωρούμενους δίσκους φρένων, οι μηχανές Godie/Genoud διέθεταν επίσης ανάγκες αντοχής, όπως εύκολη αφαίρεση και αντικατάσταση μπαταριών, γρήγορα αποσπώμενους τροχούς και ειδικά ρεζερβουάρ βενζίνης γρήγορης πλήρωσης. Και οι ανταμοιβές για την αφοσίωσή τους στην Kawasaki; Ο παγκόσμιος τίτλος αντοχής του 1975 και μια σειρά από νίκες με τον δικό τους ατμό και με ένα εντυπωσιακό καστ παγκοσμίου φήμης αναβατών αντοχής όλα αυτά τα χρόνια. 

Κατά την κυκλοφορία του το 1977, το Z650B1 ονομάστηκε "Prince of Princes" σε άμεση σύγκριση με το Z1000 (A1) που κέρδισε το εξίσου βασιλικό επίθετο "King of Kings".

Ένα από τα τελευταία μηχανήματα που άφησαν την πένα του θρυλικού

Ο μηχανικός της Kawasaki "Ben" Inamura - ο οποίος σχεδίασε επίσης τη Z1 900 - το Z650 είχε κινητήρα 64 ίππων και, εξίσου σημαντικό, ένα εξαιρετικά επαινεμένο πλαίσιο και ανάρτηση που επέτρεψε στον αναβάτη να αξιοποιήσει πλήρως όλη τη διαθέσιμη ισχύ του Z650.

Διαθέτοντας την ευελιξία μιας μηχανής 500cc με την απόδοση ενός 750cc, το Z650 έγινε επάξια δημοφιλές στο κοινό ποδηλασίας.

Λανσάρισμα του Z1-R των 1015 κ.εκ.

Με αδιαμφισβήτητη εμφάνιση και γνήσια προσωπικότητα café racer, η εμφάνιση του Z1-R εξακολουθεί να φαίνεται φρέσκια σήμερα.

Θεωρούμενη από πολλούς ότι σηματοδότησε το τέλος του αγώνα "ο μεγαλύτερος είναι ο καλύτερος" στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η Z1300 ήταν σίγουρα ένα επιβλητικό θηρίο με έξι υδρόψυκτους κυλίνδρους σε όλο το πλαίσιο και μια τεράστια έκταση ρεζερβουάρ καυσίμου μπροστά από τον αναβάτη. Χρησιμοποιώντας κίνηση άξονα και διπλά πίσω αμορτισέρ με υποβοήθηση αέρα, το Z1300 ξεκίνησε τη ζωή του με τρία καρμπυρατέρ διπλού τσοκ που τελικά εξελίχθηκε σε μηχανή ψεκασμού καυσίμου 120 ίππων. 

Με έναν κινητήρα που χρησιμοποιούσε τεχνολογία από το KR250 tandem twin racer, το KR500 ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια τετρακύλινδρη έκδοση της ίδιας μηχανής.

Γεμάτο με νέες ιδέες και ιδέες, το KR500 ήταν το πεδίο δοκιμών της Kawasaki για κάθε είδους μελλοντικές τεχνολογίες. Με ένα μονοκόκ πλαίσιο από αλουμίνιο, το KR άντλησε μεγάλο μέρος της εμφάνισής του από την εμπειρία της αεροδυναμικής σήραγγας του αεροσκάφους της Kawasaki. Με μια σειρά ρυθμίσεων τιμονιού και πλαισίου που δεν έχουν ακόμη παρατηρηθεί σε αγωνιστική μηχανή, το KR500 πέτυχε τη μεγαλύτερη επιτυχία του στο Ηνωμένο Βασίλειο στα χέρια του Kork Ballington, ο οποίος κέρδισε το πρωτάθλημα Shell 500 με τη μηχανή που η τεχνολογία πλαισίου θα εκδηλωνόταν αργότερα στη μηχανή ZX-12R Supersports.

Κυριαρχώντας στους αγώνες drag Top Fuel στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο συνδυασμός του Bo O Brochta και της Terminal Van Lines Kawasaki ήταν σχεδόν ασυναγώνιστος.

Το μέτρο που όλοι οι άλλοι έπρεπε να νικήσουν, η μοτοσυκλέτα με βάση τη Z1 ήταν μία από τις πρώτες που έτρεξε μια ανεστραμμένη κυλινδροκεφαλή με αναγκαστική επαγωγή μπροστά και εξατμίσεις που έβγαιναν από πίσω. Το επίτευγμά του για χρόνο 7,08 στο δεύτερο τέταρτο του μιλίου στο Ontario Motor Speedway το 1980 ήταν ένα ορόσημο στους αγώνες drag. Αγωνιζόμενη τόσο στην Αμερική όσο και πραγματοποιώντας περιοδείες στην Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο, η μοτοσυκλέτα Terminal Van Lines σηματοδότησε το αποκορύφωμα της αερόψυκτης ανάπτυξης των αγώνων drag της Kawasaki, πριν μια σειρά από υδρόψυκτες και ειδικές one-off μηχανές γίνουν διαθέσιμες στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του '80. 

Δημιουργήθηκε σε μια εποχή που τα καρμπυρατέρ ήταν ακόμα κυρίαρχα, το Kawasaki Z1000H με ψεκασμό καυσίμου ήταν το πρώτο για την Kawasaki και από τις πρώτες μοτοσικλέτες δρόμου εξοπλισμένες με Fi.

Συνδυάζοντας μια πινελιά στυλ με κομψότητα, οι χαρακτηριστικοί χρυσοί τροχοί συνδυάστηκαν με ένα επιβλητικό μαύρο και χρυσό χρώμα που χαρακτηρίζει το H ως κάτι ξεχωριστό μεταξύ των συνομηλίκων του. Χρησιμοποιώντας ακόμα τον πανταχού παρόντα αερόψυκτο κινητήρα Kawasaki 1015cc, το Z1000H έθεσε τα θεμέλια για όλες τις μελλοντικές μοτοσικλέτες Kawasaki με ψεκασμό καυσίμου.

Γνωστή κυρίως ως κατασκευαστής σπορ μηχανών χωρητικότητας lager, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 είδε μια σειρά από νέες μηχανές από την Kawasaki στις μικρότερες κατηγορίες χωρητικότητας και ιδιαίτερα σε τομείς που ευνοούνται από εκείνους που είναι νέοι στους δύο τροχούς. Το AR50 απέπνεε στυλ και διέθετε επιθυμητά στάνταρ χαρακτηριστικά όπως χυτές ζάντες αλουμινίου, μπροστινό δισκόφρενο, φέρινγκ μπικίνι και πίσω ανάρτηση Uni-Trak.

Προσθέτοντας μια πινελιά επιδόσεων - και ταυτόχρονα, μια εναλλακτική λύση στη σειρά AR σε στυλ δρόμου - το AE80 κάλυψε τη μόδα για μηχανές εκτός δρόμου μεταξύ εκείνων που έκαναν τα πρώτα τους δειλά βήματα στον κόσμο των δύο τροχών.

Η πρώτη υδρόψυκτη τετρακύλινδρη superbike στον κόσμο, η GPz900R - ή Ninja όπως ονομάστηκε στις ΗΠΑ - δημιούργησε αίσθηση κατά το λανσάρισμά της και μετέφερε τόσο τις επιδόσεις όσο και το στυλ της μοτοσυκλέτας σε ένα νέο επίπεδο.

Εξοπλισμένο με την πίσω ανάρτηση Uni-Trak, το σήμα κατατεθέν της Kawasaki, το υδραυλικό μπροστινό πιρούνι και τους εκκεντροφόρους που κινούνται από την πλευρά των κυλίνδρων και όχι από το κέντρο, όπως ήταν κοινή πρακτική, οι επιδόσεις και ο χειρισμός του GPz900R έθεσαν πρότυπα που ο ανταγωνισμός χρειάστηκε χρόνια για να ταιριάξει.

Η τελευταία από τις τέσσερις μεγάλες ιαπωνικές εταιρείες που δημιούργησε μια υπερτροφοδοτούμενη μηχανή δρόμου όταν ήταν στη μόδα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η GPz750 Turbo καθιερώθηκε γρήγορα ως μακράν η καλύτερη μοτοσυκλέτα του είδους της. Οι πρώιμες εκδόσεις 650cc σύντομα εγκαταλείφθηκαν υπέρ της χωρητικότητας των 750cc και η υιοθέτηση ενός υπερσυμπιεστή IHI, τοποθετημένου όσο το δυνατόν πιο κοντά στις θύρες εξάτμισης για τη μείωση του "Turbo lag", ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μια μηχανή 750cc με την επιτάχυνση και την τελική ταχύτητα μιας ατμοσφαιρικής μοτοσικλέτας 1100cc, η Turbo συνέχισε τη φήμη της Kawasaki ως κατασκευαστή των πιο ακραίων μοτοσικλετών επιδόσεων.